مخاطب خاص شعرهای تو کیست؟

فی البداهه:

عزیزم!

همه می گویند"مخاطب خاص شعرهای تو کیست

که اینگونه واژه ها را به پاییز می کشی

و به پایش می ریزی

می گویند این "تو"ی شعرهایت کیست

که یادش را به فانوس ماه آویزان می کنی

و نامش را در میان ستاره ها می گذاری

تا شب، مشق خود را از روی آن بنویسد...

من جوابی ندارم

"تو "خودت بیا

و به تمام کسانی که به جای تو

نوشته هایم را با حرص و ولع می خوانند، بگو

که "تو" که هستی که در ذره ذره برگ های این درخت آفت زده

رنگ گرفته ای؟

من فقط توانستم برای بستن دهان مردم

دنبال یک نام مستعار و شایسته برایت بگردم

همه چیز را کنار هم گذاشتم و نوشتمت"گیس گل"

و این نخستین باری ست که به تو اعتراف کردم

و اذهان عمومی را منحرف...

گیس گل جان!

تو خودت بیا و بگو که چه هستی که تا نامت را می آورم

این یلدای فاصله به صبح زود می رسد

و گل های پلاسیده ی باغچه  بوی پیچ امین الدوله می گیرند

و باز پای  همسایه ها به خانه مان باز می شود

و از مادرم یک شاخه گل پیچ امین الدوله می خواهند

و بهانه ای می شود که دوباره دور هم بنشینند و سبزی پاک کنند

و بوی ریحان تازه کوچه را پر کند...

من سالهاست که می خواهم تو را در شعرهایم فاش کنم

ولی تا نامت را می آورم گله ی ابرهای وحشی از راه می رسند

می آیند بالای سر خانه ی ما

آنقدر می بارند تا حرفم را پس بگیرم

و رتبه ی پرباران ترین نقطه ی جهان

به خانه ی خشتی ما در کویر برسد...

پس به من حق بده که فقط بنویسم " تو "

اما "تو " فقط ضمیر دوم شخص مفرد نیستی

وقتی که می گویم "تو"

تمام حروف الفبای زبان های زنده ی دنیا

در مقابل من به صف می شوند و رژه می روند

"تو" نام بلندترین شعر تاریخ ست در جغرافیای من...

(عبادصادقی)